Waarom inwoners vaak afhaken bij goedbedoelde communicatie van de lokale overheid
De lokale overheid doet haar uiterste best om dichterbij haar inwoners te komen: via online enquêtes, informatieve websites, nieuwsbrieven, uitnodigingen voor buurtbijeenkomsten…maar lukt dat ook? Soms wel, vaker niet. In de praktijk slaan deze vormen van communicatie bij veel mensen niet aan. Niet uit onwil, maar uit tijdgebrek, onbegrip, het gevoel dat hun stem toch weinig invloed heeft of simpelweg omdat ze de boodschap hebben gemist.
Wat dit voor gemeenten betekent? Dat merken wij regelmatig, als ze ons benaderen omdat de respons op hun acties tegenvalt.
Een paar voorbeelden:
- Een gemeente heeft een informatieruimte ingericht in een leegstaande winkel en merkt dat ze daarmee maar 1 van de 3 inwoners bereikt Ik vind dat nog best een goede score, misschien alleen de onderste drie noemen?
- Een gemeente heeft een stevige subsidiepot voor woningisolatie maar de online-campagne resulteert in slechts een handjevol aanmeldingen
- Een gemeente werkt aan een nieuw energiebeleid maar krijgt online nauwelijks reacties binnen
- Een gemeente organiseert een burgerberaad, schrijft 10.000 mensen aan en ziet weinig respons vanuit kansarme wijken
Goedbedoelde en creatieve initiatieven bereiken vaak maar een beperkt deel van de inwoners. Vooral jongeren, lager opgeleide inwoners, huurders, vrouwen en inwoners met een migratie-achtergrond, worden niet goed bereikt. Persoonlijk met inwoners het gesprek aangaan op straat helpt. Omdat dit beter aansluit bij de leefwereld en behoeften van inwoners. Op straat sta je naast mensen en kijk je elkaar aan terwijl je praat.
Opiniepijlers: dichterbij inwoners kom je niet!
